حس و حال این روزهای من نه گفتنی است و نه شنیدنی
نه من حال و هوای درد و دل برایم مانده، نه کسی حوصله ی شنیدن دارد
سکوتِ جدید من، بیشتر از رسیدن به عمقِ تنهایی است
شاید به روزهایی نزدیک میشوم که دیگر کسی را ندارم
دوست های دوره های جوانیم آنقدر غرق در روزانه ها و سختی هایشان هستند که طاقتی برای شنیدن تلخ نامه های من نمانده
همراز های زندگیم درگیر و دار فشار های تحمیلی زندگی هستند
خانواده ام هم که..... غصه ی بیشتری برایشان است اگر از زخم های من مدام بشنوند....
این سکوتِ جدید برای من تجربه‌ی تازه ای از افسردگی شده
دیگر خودم هم حالِ خودم را ندارم
ترجیح میدم به لحظه فکر کنم.... به اتفاقات همان لحظه.... انکار کنم دردم را.... نفهمیدن ها را.... لذت نبردن ها را...
به پسرم نگاه کنم و در دنیای کوچک و جالب و ناشناخته ی او گم شوم...
دستهایش را که دور گردنم حلقه می کنم چشمهایم را ببندم و زیر لب برای خودم تکرار کنم: همین کافی است....
هر چند.... نیست!
دردناک است ولی می نویسم که حتی کسی متوجه سکوتِ من نشد!!!!
و باید اعتراف کنم شاید همیشه تنها بودم اما باورش نمی کردم....
دو شب پیش خواب بابا را دیدم....
خوابی همراه با دلهره و ترس.... که نمیدانم از ناخودآگاه من آمد یا از احساسِ او....
از من راضی نیست.... و نمیدانم چرا....
شاید هنوز معتقد است انتخابم اشتباه است.... و شاید جای بخشش برایم نگذاشته....
فکر کنم نمیداند چقدر دلتنگش هستم و چقدر آزار میبینم از این دلتنگی.... نمیدانم چرا دلش آمد..... شاید....
حالِ خوبی نیست....
غمِ عذاب آوری است....
حالا برای خودم می نویسم...
برای دخترکِ خسته‌ی درونم
برای کودکی که همیشه چشم به راه ماند و ماند....
تمام شده
دیگر این انتظار لعنتی را از سر بینداز
چشم امیدت را از اطرافت بردار
و اوضاع را بپذیر
تو تنها هم می توانی ادامه دهی
نگاهشان نکن.... با جرقه های کوچک امیدوار نشو....
این بار خودت را ببین.... و زنجیره ای که حالا به تو وابسته است....
وقتش است چشمت را از خودت و انتظارت برداری....
تمام شدن را باور کن!!!!
سخت تر از این حالی که تجربه می کنی نیست....
تمام شد
پ.ن: اسفندی متفاوت می خواهم....