وقتی تو را میان باید ها و نباید ها گم می کنم 

به بی پروایی دل می خندم و سر سختی عقلم را به سخره میگیرم 

باز زمزمه میکنم: 

راز این زندگی و این انتخاب در چیست؟ 

پدر می نویسد: 

شروع می کنم نوشتن را 

                                   من به نام او 

                                                     و او خواهد نوشت 

                                                                                به نام خدا 

و من باز در ایتدای یک شروعم 

شروعی برای رسیدن به روزهای بدون او 

روزهایی که گذر هر ثانیه اش، طعنه ایست به این دل دیوانه 

و او چه می داند از بی قراری های دخترک سیاه پوش 

می نویسم :  

به نام خدا 

خدای مکه و منا 

... 

و ادامه می دهم نوشته ی پدر را 

همان خدایی که در ابتدای شیطنت های کودکانه ام،غم انتظار را به دلم کشاند تا هرگز زندگی،در الفبای آرامش خلاصه نشود  

همان خدایی که هر بار صدایش کردم پاسخم گفت اما هر بار قدمی برداشتم سنگی قرار داد.....نه برای ایستادن....تنها برای مصمم کردن و قدرت بخشیدن به گام های من  

همان خدایی که راه دلبستگی را عطیه ی زندگیم نهاد اما هر بار آزمونش را سخت تر و سخت تر گرفت....شاید چون بزرگتر شده بودم....شاید! 

و همان خدایی که خواستن و تعلق را به قلبم بخشید و مرا در منتهای عشق یک باره تنها کرد.... شاید برای باری دیگر جنگیدن و رسیدن.... 

و من به اعتبار قدرت یکتای همان خدا باز هم این زندگی را ادامه خواهم داد که جز او هیچ حقیقتی نیست 

من به قدرت و لطفش تسلیمم و جز از او هیچ نمی خوام 

آری....پدر چه خوب گفت: 

من شروع می کنم نوشتن را .... تنها به نام خدا 

و حامی دلم را...تو را... 

به دست محبتش می سپارم تا آنچه پیش رویت هست طی کنی 

و بدان در لحظه لحظه های سفرت دعایم بدرقه ات خواهد کرد 

من اینجا....در ابتدای این دو راهی می ایستم و دور شدنت را می بینم 

من به راهی که تو را از وجودم بگیرد هرگز تن نمیدهم 

من قسم خوردم و قسم من اعتقاد من است 

محکم قدم بردار 

مردانگی ات افتخار من است