هنوزم بعد از این همه سال وبلاگ نویسی  

نفهمیدم وقتی مینویسید کامنتتون خصوصی و تائید نشه 

و هییییچ آدرسی هم نداره  

اون وقت سوال هم می پرسید، 

دقیقاْ انتظار دارید من چطوری بهتون جواب بدم؟؟؟؟؟ 

یا همین جوری محض خالی نبودن صفحه ی کامنتتون این سوال رو پرسیدید 

که به جوابش فکر نکردید 

یا اینکه به این سوال بنده هیییییچ توجهی نکردید 

حالا هر کدومش هست دیگه پای خودتون!  

فقط از جواب نگرفتن شاکی نشید دیگه تو رو خدا!!!!!! 

.................... 

توی دل من از کل بهار و سر سبزی و بوی عید و عشق لحظه ی سال تحویل و خلاصه همه ی تحولات همراه بهار،فقط و فقط اون حس خستگی مفرط از پذیرایی مهموناش بود و هست و احتمالاْ همچنان تا پایان ماه خواهد ماند! 

نه خوب....خدایی خیلی نا شکر میتونم باشم اگر نگم که امسال چقدر جمع دوستانه-خانوادگیمون شاد تر و هیجان انگیز تر از هر سال بود و چقدر متفاوت مراسم ۴شنبه سوری و تحویل سال رو برگزار کردن 

کنار زاینده رود همیشه خواستیه من و در حالی که بچه ها ترقه و فشفشه می زدن و حساااااابیییییی انرژی ها رو تخلیه می کردن 

خوب حالا دیگه به اونا چه که من همه ی لحظه ها به یاد کسی بودم که جاش کنار من و توی شادی اون شب ها خالی بود و بی اون حقیقتاْ هیچ شیرینی ای حس نمی کنم.... 

گفته بود دیگه بی من نه سفر میره نه جشن! 

قرار بود هیچ جا بی هم نریم 

حالا میدونم حتی وقتی میریم هم....هیچ لذتی نداره 

وقتی همه ی دوست داشتنی ها با حضور اون رنگ میگیرن 

این بی انصافیه که من دنیا رو محکوم کنم که چرا من عید رو حس نکردم و بهار رو ندیدم هنوز!!!! 

خدایا 

به نیمه ی این انتظار رسیدم 

حالا دیگه توی سراشیبیه این اتفاق هستیم 

تو تنها پناه مایی 

دستمون رو رها نکن 

تا این روزهای باقی مانده هم بگذرن 

و خواست تو بر تقدیر ما رقم بخوره 

خدایا 

عاشقی رو یادم بده...